13. Wizytacja

   

     Od dzisiaj mam tydzień wakacji, a na dostawkę przyjeżdżają moi rodzice. Tata właściwie ma tu jakieś spotkanie, a w drodze powrotnej mnie odwiedzi, a moja mama przyjeżdża dzisiaj.

- Megami?? Coś się stało?- Spytała Tamara, kiedy weszła do mojego pokoju widząc mnie białą jak śnieg.

- Skąd to pytanie?- Zachichotałam nerwowo pocierając prawą ręką kark.

- Jesteś biała.- Odpowiedziała za nią chłodno Anna obrażona i zła za zapewne złamany ołówek(, który pewnie sama złamała).

- Hehe wiesz taka nowa moda.- Powiedziałam nerwowo, kiedy słyszałam radosny głosik mojej matki z odległości kilku kilometrów.

- Macie siedzieć na piętrze! Nie schodzić na dół choćby się paliło i waliło!- Krzyczałam w panice ciągnąc za sobą chłopców kończących śniadanie. Kiedy zapukała do drzwi ja dałam ostatnie spojrzenie śmierci lokatorom i zeszłam przywitać moją matkę.

- MAMO!- Krzyknęłam widząc ją i jakąś kobietą obok. Była dość wysoka, miała fioletowe włosy ułożone w chiński kok, grzywkę łożoną na lewy bok i granatowe oczy. Ubrana w czerwoną kurtkę, białą koszulę granatowe obcisłe jeansy i czarne szpilki. Wyglądała dość znajomo, ale dałabym głowę sobie uciąć, ze nigdy jej na żywo nie widziałam. Moja matka jest blondynką o brązowych oczach. Średni wzrost duże piersi i biodra. Szczupła ubrana w letnia białą sukienkę i brązowe skórzane koturny z różową torebką przewieszoną przez ramię. Dla odmiany miała rozpuszczone włosy, które sięgały jej do łopatek.

- Megi!!- Pisnęła łapiąc mnie w ciasnym uścisku( naprawdę nie wiem jak mój ojciec jeszcze nie ogłuchł od jej głosu i nie umarł od tej czułości ==’’).

- Ran to moja córeczka Megami, Megi to moja przyjaciółka Ran.- Skinęłam na nią lekko głową z powodu  braku możliwości oddychania.

- Słodziutka! Ile masz lat?- Spytała ratując mnie od silnych ramion rodzicielki.

- 16.- Odpowiedziałam lekko kaszląc i wprowadzając obie panie do kuchni. Była miła, naprawdę sympatyczna. Dowiedziałam się, że ma syna w moim wieku i córkę o jakieś dwa lata starszą. Nie mogłam na nią nic złego powiedzieć, ale… Dlaczego jej nie wyczułam, przecież była cały czas z moją matką. Z rozmyślenia wyrwał mnie wrzask Lena.

- Mamo?!! Co ty tu robisz?! Miałaś przyjechać na święta!- Chyba Tao się zdenerwował, bo podniósł głos, a jego twarz stała się pusta, a oczy strzelały piorunami próbując ukryć szok…. Chwila moment! To jego matka?!

- To stąd to podobieństwo.- Powiedziałam na głos swoje myśli. Złotooki tylko posłał mi jedno z tych swojej spojrzeń „ milcz, a jeśli nie to cię zmuszę” i pozostało mi jedynie odpowiadać na zadane pytania modląc się żeby już sobie poszły.

- Więc jesteście przyjaciółmi?- Lucy spojrzała na mnie z radosnym uśmiechem i słodkim wyrazem twarzy.

- Eeee, no tak jakby.- Zaśmiałam się nerwowo, Ran nagle wstała i podeszła do mnie prosząc, abym również wstała.

- Pokaż mi swoją rękę.- Poprosiła z delikatnym uśmiechem. Nie czułam od niej zagrożenia, więc spełniłam jej prośbę i szybko tego pożałowałam.

- Taka delikatna, ale silna…te rysy twarzy, figura… Len masz gust na pewno będzie idealną żoną.- Fioletowłosy zaczął krztusić się herbatą moja matka nuciła marsz weselny pozostawiając mnie w kompletnym stanie szoku. Ojciec nas zabije. Tylko to miałam w głowie.

     Obie przygotowały nam obiad i w między czasie przyjechał szef spółki Dragneel. Z początku oboje Tao patrzyli niepewnie na hiper zachowanie mego tatulka, ale po oswojeniu się z jego głupimi tekstami normalnie zaczęli ze sobą rozmawiać. Dopóki pewna blondynka nie palnęła czegoś o przyszłym małżeństwie( -Oj nie gniewaj się córuś! Jesteście tacy słodcy razem!-Lucy, - Mamo! To moja historia nie przerywaj!- Ja,- Hai, hai.)

-Że niby co?! Moje maleństwo?!! Chyba straciłaś rozum kobieto!- Krzyczał w połowie wściekły w połowie spanikowany.

- Nie tym tonem głupcze!- Jak stare małżeństwo, naprawdę.

- Ona ma szesnaście lat! Najpierw studia, później praca dopiero na koniec małżeństwo!- Mówił zły i tym razem naburmuszony z powody morderczej aury brązowookiej. A właśnie mój ojciec jak wszystkim wiadomo ma różowe kolczaste włosy i orzechowe oczy. Zwykle chodzi ubrany w czarny garnitur ze złotym krawatem, ale teraz miał jasne brązowe spodnie i ciemną zieloną koszulę i jakieś ciemne trampki. Wracając do opowieści…

- Kto powiedział, że ja w ogóle chce mieć JĄ za żonę?- Spytał zirytowany nastolatek i wcale nie podobał się ton jakim mówił. Zirytowany, rozbawiony, wywyższony…

- Sugerujesz, że się nie nadaje?- Spytałam podrażniona patrząc na niego ze sztyletami.

- Sugeruje, że za kilka lat może mi się zmienić.- Odpowiedział chłodno.

- Żeby mi się nie zmieniło! Ty mały…- Syknęłam w ostatniej chwili gryząc się w język. Lucy posłała mi surowe spojrzenie po czym wróciła do karcenia ojca.

- Len! Nie bądź nie miły.- Skarciła go fioletowłosa, nastolatek tylko prychnął i odwrócił od niej głowę. Cały Tao, ciekawe czy jego ojciec był takim samym idiotą w jego wieku.

- Dlaczego na górze jest tak wielu chłopców?- Spytał Natsu patrząc na mnie podejrzliwie.

- Ach tak, to no ten tego… Przyjaciele Yoh, wiesz tego małego chłopca… Często tu siedzą.- Zaśmiałam się nerwowo. Czułam jak serce zaczyna mi bić co raz szybciej, mój tatulek potrafił być straszny gdy jego instynkt ochronny dominował nad jego charakterem.

- Mamo. Nie macie przypadkiem samolotu do domu za trzy godziny? W Japonii trzeba być przed czasem wiesz te kolejki…- Powiedziałam wzrokiem wskazując na drzwi. Blondynka tylko spojrzała na mnie uśmiechając się ciepło, po czym podeszła do Lena, który z nie chęcią się podniósł przewyższając ją wzrostem, a moja matka była „wysoką” kobietą (zwłaszcza w koturnach ==”).

- Wiem, że nie przywykłeś do rodzinnych kłótni i rozlewu uczuć, ale wiem, że jesteś wspaniałym chłopcem… znaczy młodzieńcem. Zaopiekuj się moją córeczką, wbrew pozorom czeka ją nie jedno wyzwanie, z którym sama się nie upora.- Powiedziała to ledwie słyszalnie nawet jak dla mojego smoczego słuchu. Pan Dragneel pożegnał się z panią Ran i mocno mnie przytulił. W efekcie byłam kilka centymetrów nad ziemią i dusiłam się w jego ramionach.

- Kocham cię Megami. Jesteś moją ukochaną córeczką, moją gwiazdką na niebie… ale nie jedz tyle. Przytyłaś od ostatniego uścisku.- Powiedział z szerokim uśmiechem i dając mi całusa w czubek głowy zabrał moją wrzeszczącą rodzicielkę do samochodu.

- TATO!!!!- Wydarłam się biegnąc za tym wyrodnym rodzicem, gdy złapał oddech.

- Powiedz mu mamo!- Dało się słyszeć mój głos chyba w całym Tokio, gdy zobaczyłam jak mama krzyczy na tego głupiego smoka.

     Kiedy pojechali szamani zeszli do nas na dół witając się z radosną panią Tao, która zupełnie zignorowała mój wybuch, a do tego upominała złotookiego, że powinien mnie wspierać w trudnych chwilach. Nie wiem, o co jej chodziło, ale dla mnie może być. Rose była pełna energii ponieważ miała długą drzemkę( ci głupcy nawet siedmiolatką zając się nie potrafią!).  Nasz dom wracał do życia z panią Ran na karku do końca dnia… Po długich i dokładnych przemyśleniach doszłam do wniosku, że nie chcę szybko się wychodzić za mąż.